Głównym celem terapii jest budowa konstruktywnego, społecznie akceptowanego systemu wartości. Takiego, który pomoże wyznaczyć życiowe cele i zainteresowania, a zarazem przygotuje leczące się osoby do podjęcia samodzielnego powrotu w otwarte społeczeństwo. Dokonuje się to poprzez:
- wspomaganie osobistego rozwoju członków wspólnoty
- naukę nowych sposobów działań np. w trudnych sytuacjach
- rozwój kontaktów interpersonalnych
- tworzenie postaw altruistycznych
- poznawanie mechanizmów uzależnień oraz możliwości zapobiegania nawrotom
- poszerzenie i pogłębienie świadomości swoich własnych ograniczeń, ich źródeł i konsekwencji.
- okazywanie i wyrażanie uczuć, naukę uczciwości, odpowiedzialności naukę zachowań asertywnych.
“Siłę do wałki z nałogiem daje uczciwość o którą codziennie trzeba się zmagać z samym sobą “ 
Metody Realizacji
Czas realizacji programu.
“Terapia odkrywa te cechy osoby uzależnionej, które pozwalają jej się podnieść”
Program terapii oparty jest na metodzie społeczności terapeutycznej, gdzie główny nacisk kładziemy na zasadę otwartej komunikacji między osobami leczącymi się i odnajdywanie własnej tożsamości na tle grupy. Równolegle prowadzimy terapię indywidualną (wynikająca z analizy sytuacji życiowej, rodzinnej i zdrowotnej danej osoby), terapię grupową, grup dzielonych ze względu na płeć (grupy kobiece, grupy męskie w których rozwiązywane są problemy indywidualne dla danej płci), terapię grupową dla osób na wyższych szczeblach w terapii. Prowadzimy są także zajęcia edukacyjne (np. w zakresie wiedzy o HIV – AIDS, dbania o własne zdrowie) oraz utrzymujemy kontakty ze środowiskiem zewnętrznym (rozpoczęcie pracy zarobkowej przed ukończeniem leczenia). Duży nacisk kładziemy się na zajęcia sportowo – rekreacyjne.
Proces terapeutyczny składa się z czterech etapów: Nowicjatu, w którym nowo przyjęty członek społeczności zapoznaje się z zasadami funkcjonowania i zwyczajami w Makondo.
Po zakończeniu nowicjatu zostaje się Domownikiem. Domownik jest pełnoprawnym gospodarzem domu w Makondo.
Trzeci etap terapii jest to niejako egzamin z nabytych w ośrodku umiejętności. W ciągu miesiąca Aspirant swoją postawą i funkcjonowaniem ma przekonać społeczność, że jest już gotowy do rozpoczęcia życia poza ośrodkiem.
Po pozytywnej ocenie z aspirantury zostaje się Monarowcem. Osoba taka może opuścić Ośrodek, często pozostaje jednak w nim przez jakiś czas pełniąc rolę wolontariusza pomagającego kadrze w pracy w ośrodku.
Każdemu z etapów przyporządkowane są określone i jasno sprecyzowane zadania, prawa i obowiązki. Informacje zwrotne od grupy po ukończeniu każdego z etapów pozwalają uzyskać niezbędny dystans do samego siebie oraz zweryfikować wiedzę na swój temat. Podział na etapy pozwala na stopniowe uzyskiwanie wglądu w samego siebie, uświadomienie sobie problemów osobistych, a także zmniejszanie lęku związanego z rezygnacją z narkotyków, pojawiająca się pustka i wyobrażeniami dalszej przyszłości.
Czas trwania terapii dostosowany jest do indywidualnych potrzeb pacjentów; od 12 – 18 miesięcy.